۱۵ سالم بود که فیلمِ زهره پخش شد(دوباره با دیدنِ برنامه ی سینا، همه ی اون روزا به ذهنم اومد). سی‌دیش توی "دستِ هر کودکِ ده ساله شهر" میچرخید. اما من اون فیلم رو ندیدم. ینی نخواستم که ببینم. چون فقط یه لحظه با خودم فکر کردم که به هردلیلی که اون فیلم پخش شده، طرف نمیخواسته اونجوری بشه.
نمیخوام بگم من آدم خوبی بودم نه! من خیلی بچه بودم، حتا تا حدودِ زیادی بدخُلق و بی منطق. اما راضی نشدم به دیدنِ فیلم.
ولی وقتی به ابعادِ پخشِ فیلم فکر میکنم، دلم میگیره. از این همه ادعایی که ما داریم، به عنوانِ یک ملت، که خودمون رو شریف و نجیب می نامیم عُقم میگیره! هرآدمی توی این کشور، حتا اگر به قدر ثانیه ای فکر‌میکرد که نباید اون فیلم رو ببینه یا تکثیر کنه، اون وقت شاید شایسته ی این نام بود
درباره این سایت